„A rókának odúja van, az ég madarának fészke, de az Emberfiának nincs hová lehajtsa fejét.”
Máté 8,20
Most arról a hibáról lesz szó, amit a legtöbb ember elkövet kapcsolataiban. Megpróbálnak állandó fészket építeni az élet örökké mozgó folyamában.
Gondolj valakire, akinek a szerelmére vágyakozol. Fontos akarsz lenni e személy számára, különleges akarsz lenni az életében, és szeretnéd jobbá tenni az életét? Akarod, hogy ez a személy törödjön veled, s hogy különleges légy számára? Ha igen, nyisd ki a szemed, és lásd meg, hogy buta módon arra invitálsz másokat, hogy lefoglaljanak maguknak, hogy szabadságodat saját hasznukra korlátozzák, hogy viselkedésedet, növekedésedet és fejlődésedet a saját érdekük szerint szabályozzák. Olyan ez, mintha a másik azt mondaná neked:
- Ha azt akarod, hogy különleges légy számomra, teljesítened kell a feltételeimet. Mert abban a pillanatban, ha nem felelsz meg az elvárásaimnak, már nem leszel különleges számomra.
Különleges akartál lenni valaki számára, nemde? Akkor hát fizess a szabadságoddal! Úgy kell táncolnod, ahogy a másik fütyül, mint ahogy te is elvárod, hogy mások is úgy táncoljanak, ahogy te fütyülsz, ha különlegesek akarnak lenni a te életedben.
Állj meg egy pillanatra, hogy megkérdezd magadtól, érdemes-e ekkora árat fizetni ilyen csekélységért. Képzeld el, hogy azt mondod annak a személynek, akinek a különleges szeretetét kívánod:
- Engedd, hogy az legyek, aki vagyok, hogy a saját gondolataimat gondolhassam, hogy az én ízlésemnek hódoljak, a saját hajlamaimat kövessem, s hogy úgy viselkedjem, ahogy nekem tetszik.
Abban a pillanatban, ahogy ezeket a szavakat kimondod, rájössz, hogy lehetetlent kérsz. Azt kérni, hogy különleges légy valakinek az életében, annyit jelent, hogy magadra veszed azt a feladatot, hogy annak a másik embernek a kedvét keresed. Ez persze azt is jelenti, hogy elveszíted a szabadságod. Gondolkodj ezen mindaddig, amíg be nem látod ezt!
Talán most kész vagy kimondani:
- Inkább választom a saját szabadságomat, mint a szerelmedet.
Ha aközött választhatnál, hogy börtönben légy valakinek a társaságában, vagy szabadon, de egyedül sétálj a földön, melyiket választanád? Most mondd ennek a személynek:
- Hagyom, hogy az legyél, aki vagy, hogy a saját gondolataidat gondolhasd, hogy a saját ízlésednek hódolj, a saját hajlamaidat kövesd, s hogy úgy viselkedj, ahogy az neked tetszik.
Abban a pillanatban, ahogy ezt kimondod, a következő két dolog közül fogod valamelyiket megtapasztalni. Vagy ellenáll a szíved ezeknek a szavaknak felfedvén a ragaszkodót és kizsákmányolót, aki vagy; s akkor ideje, hogy felülvizsgáld azt a hamis feltételezésedet, hogy e nélkül a személy nélkül nem lehetsz boldog. Vagy pedig szíved őszintén kimondja ezeket a szavakat, s akkor abban a pilllanatban minden féltékenységtől, ellenőrzési, manipulálási, kizsákmányolási és birtoklási vágytól mentes leszel.
- Hagyom, hogy az legyél, aki vagy, hogy a saját gondolataidat gondolhasd, hogy a saját ízlésednek hódolj, a saját hajlamaidat kövesd, s hogy úgy viselkedj, ahogy az neked tetszik.
De észreveszel még valami mást is. Az a személy automatikusan megszűnik különleges és fontos lenni számodra. Akkor már úgy lesz fontos, ahogy a naplemente vagy egy szimfónia csodálatos önmagában, ahogy a fa különleges önmagában, s nem a gyümölcséért vagy az árnyékáért, amit neked adhat. Szeretted már nem hozzád tartozik, hanem mindenkihez vagy senkihez sem, a naplementéhez vagy a fához hasonlóan. Ellenőrizd újból azáltal, hogy kimondod a szavakat: „Hagyom, hogy az legyél …” E szavak kimondásával önmagadat tetted szabaddá. Most már kész vagy a szeretetre. Mert amikor még kötődsz, ragaszkodsz, még nem szeretet ajánlasz a másiknak, hanem láncot, amely téged és őt is köti. A szerelem pedig csak szabadságban tud létezni. Az igazi szerelmes a szeretett személy javát keresi, ennek legfőbb feltétele, hegy a szeretett személy szabad legyen a szerelmestől.